เคยคิดสงสัยบ้างไหมว่า ในวันที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเมื่อ 2,564 ปีก่อน เวลานั้น เราอยู่ที่ไหน?

เป็นมนุษย์ถ้ำ เป็นคนหาบฟืน เป็นพ่อค้า คหบดี เป็นสัตว์เดรัจฉาน ถูกเขารังเกียจ ถูกล่าเป็นอาหาร เป็นโค กระบือ ถูกใช้งานอย่างหนัก หรือกำลังใช้กรรมอยู่ในนรก เป็นนักรบที่ดาบเปื้อนเลือด เข่นฆ่าประหัตประหารผู้อื่น เพื่อลาภและสรรเสริญ

ไม่ว่าในอดีตที่ผ่านมานับอเนกอนันตชาติ เราจะเคยเกิดเป็นอะไรมาบ้าง แต่ช่างเป็นบุญใหญ่เหลือเกิน ที่ ณ กึ่งพุทธกาลนี้ เราได้ความเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐ สามารถฟันฝ่าอุปสรรคทางใจ ฟันฝ่าแรงต้านที่มองไม่เห็น จนสามารถพาชีวิตที่แล่นท่องไปในมหรรณพแห่งความทุกข์โศก นำพานาวาชีวิตมายืนอยู่ที่ใกล้ประตูนิพพาน เป็นผู้เตรียมพร้อมกายและใจ เพื่อการมีจิตเป็นอิสระ ไม่ต้องกลับมาเป็นใครอีกเลย จบสิ้นการเวียนว่ายในสังสารวัฏ แล้ววันนี้ บุญใหญ่ที่ว่า เพิ่มพูนขึ้น หรือถูกบั่นทอนให้ติดลบ

ในกาลก่อนอันยาวไกลนั้น หากท่านสุเมธดาบส ไม่ตั้งจิตปรารถนาอย่างแรงกล้า ที่จะได้สำเร็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคต แม้ประทีปแห่งชีวิตเล่มน้อย เราคงไม่มีทางได้มองเห็น ท่านสุเมธดาบสต้องเวียนว่ายตายเกิดสร้างบารมีในฐานะพระโพธิสัตว์ ถึง 4 อสงไขยกับหนึ่งแสนกัป ที่บางชาติต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน เพื่อนำพาเวไนยสัตว์ให้พบทางพ้นทุกข์ พบทางเดินออกจากวงจรที่แสนมืดมน มืดด้วยความหลงผิด มืดมนด้วยมีกรรมเป็นตัวกำหนด

เราช่างเป็นผู้มีวาสนานัก ที่ได้อยู่ในข่ายพุทธบารมี ในขณะที่บางมุมของโลก ผู้คนมากมายต้องตายด้วยไฟสงคราม บ้างเป็นผู้อพยพ แต่เรากลับเป็นผู้มีโอกาส กำลังเดินอยู่บนทางรอด เราจะประคองตนและกำหนดแผนที่ชีวิตอย่างไร ให้สมกับที่ชีวิตเดินทางมาถึงจุดนี้

พึงหยุดพักนิ่ง ๆ แล้วไตร่ตรองชีวิตว่า เราเดินห่างออกไปจากพระพุทธองค์เพียงใด ชีวิตของเรามุ่งไปทางไหน และสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้น ให้อะไรกับเราบ้าง มาเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ตื่นรู้ในการกระทำของตน แล้วกลับมาสู่ทิศที่ถูกต้องให้เร็วที่สุด

ที่มา คัดจากถ้อยคำจากท่านอาจารย์ "การเดินทางอันแสนยาวไกล"

กลุ่มข้ามห้วงมหรรณพกับเตโชวิปัสสนา 26 พฤษภาคม 2021